Sonbahar rüzgarları çoktan kapımı çaldı,
biliyorum yağmur sırasını bekliyor,
sonra kar ve sonra yeni yıl,
koca bir yıl bitmek üzere ve geriye dönüp baktığımda bu yıl ne kadar kayıp ettiklerim olmuş diye düşünüyorum,
biliyorum haksızlık bu,
ama bazen zamanda, olaylarda üzerime üzerime gelse de
hayat öyle bir düzen kuruyor ki,
bir tarafta iyi şeyler olurken diğer tarafta da bir sürü kötü şeyler oluyor...
umut hep var biliyorum,
zaten onsuz sanırım yaşanmaz ya da umutsuz insanların hikayelerinde hep bir şeyler eksik olur...
İnsan yaşadıklarından ders alır derler ya, ben hiç ders alamayacağım sanırım, belki de almak istemiyorum, nasıl istersem öyle yaşamak istedim, birini sevmiyorsam, sevmiyorum dedim, ama bir an öyle bir şey oluyor ki, zaman duruyor ve yapamıyorsun...
Eylül lütfen dayımı uyandır, lütfen...
başka bir hikaye de görüşmek üzere...
