Küçük Hikayeler

Bir nefes...

bir nefes işte
bir an var bir an yok...

ne yazacağımı, ne söyleyeceğimi bilemediğim zamanlardan biri
hatta belki de en ağırı...

sana ne kadar teşekkür etsem azdır,
gülümün gülü derdin bana,
kardeşim olduğunda dizine oturtmuş
ve adı ne olsun Zeyno demiştin

hep torunlarını dinlerdi,
onlar ile gurur duyardın
biz senin altı torunun seni çok seviyoruz,
 sana sıkıca sarıldığımızda hep alnımızdan öperdin...

her sabah erkenden kalkıp bahçeyi sulardın
birde erken çay içmek gibisi yok derdin...

şimdi yazlığı hatırlıyorum ve ağlıyorum
öyle anılar var ki çok ağır hemde çok ağır oldu...

benim dedem,masmavi gözleri vardı...
çok okurdu,inanırdı,hakimlik, savcılık, avukatlık, parlamenterlik bile yapmıştı,

dolu dolu bir adamdı
kısaca bizim çınarımızdı
şimdi meleklerin yanında
güle güle Muzaffer dedem...

 

illa bir sebebi mi olmalı konuşmak için
...
o zaman sen yine beklemede kal...

bir bilsen, ne çok değiştim,
evet ben...

bahçede ki yapraklar döküldü,
ve biz taşındık,
hemde sonbaharda...

şimdi başka şehir,
başka bir kalp...

ama gözlerim hep aynı..

hepsi bitti işte...

günler kayıplara karıştığında,
hayallerim işe koyuldu,
belki de unutmama yardımcı olurken,
gözlerim camda ki buzlara takıldı...

bende üşüyorum şimdi,
hemde tam ısınmışken,
tükettiklerimi düşünürken...

hepsi bitti işte...

günler de kayıp oldu,
ve kalbimde beklemekten yoruldu

...

başka bir hikayede görüşmek üzere

kucak dolusu sevgiler

Mor kapının ardında ki hayat...

 

işte şöyle, böyle derken 2011'den bitti mi iki ay
...

Ocak ile Şubata çoktan birer çizik attım bile
...

Marttır kazma kürek yaktırır derler,

peki ya bahar yağmurları da başlarsa,
aşkta çalar mı yüreğimizi,
ya da öncekiler acıttığı için , açmasak mı kapıyı,

ne kapısı yahu,

aç gitsin,

boşver,

...

gri bulutlar çoktan sarmış şehrimi,

bilirim ki yağmur yakındır
...

Abajurun üstünde bir uğur böceği,
hemde bu mevsimde
...

Akşamları radyo keyfi yaparken,
kanallardan birinde Ünzile çalıyor,

aklıma 1998 yılında ki halim geliyor,

üniversitedeyiz,

yer Reşat Nuri sokakta bir çatı katı,
Zeynep, Aslı ve ben,
klasik üçlü,
makarna ve şarap,
ve gözlerimde iki damla yaş,
teselli edilen ben
...

işte böyle,

yıllar geçti ve ben bu gece yine üniversitede olmak istiyorum...

Hoşgeldin MaRt...