Küçük Hikayeler

Masumiyetin haritası...

bazen ama bazen
ya da hep ve hep

sevginin çok özel olduğu bir yer,
ya da çok özel hissedilen bir omuz,
vardır...

vardır değil mi...

hani umutsuzluğa kapıldığımızda
pencereden yağan yağmura bakıp,
hafiften inen sisi izlerken
zamanın nasıl geçtiğini bilmediğimiz bir yer,
hani her aklımıza geldiğinde
bir demli çay eşliğinde
seyre daldığımız
düşüncelerin içinde kayıp olduğumuz bir
an

an vardır değil mi...

ya da yalnızlığın içinde kayıp olmak istemediğimiz
ve yalnızlıktan kaçmak için
kalabalıkların içine karıştığımız
ya da uykunun daha tatlı olduğu
bir zaman,

zaman vardır değil mi...

masumiyeti düşlerken,
aslında masumiyetin sadece bebeklere ve çocuklara
özgü olduğunu anladığımızda
zamanın çok geç olmadığının farkına varırız

varırız değil mi...

başka bir hikaye de görüşmek üzere

kucak dolusu sevgiler

keyifli haftasonları

Sonbaharın sessiz evi...

O yazı iyi hatırlıyorum,
incir ağacının incirleri bol,
komşunun armutları büyükçeydi.
Hani dağ kirazını ilk defa yediğimizde,
nasılda ağız bükmüştük.
ve karar vermiştik, kirazın tahtına asla oturamaz diye...

Hatırlıyor musun ıhlamur ağacı o zaman daha ıhlamur vermiyordu,
ve yağmurlu havalarda evin çatısına vurduğunda,
korku filmlerini aratmazdı.
ve her gök gürlediğinde,
o sicacık kollarına sarılırdık anneannemin...

Sürekli elektrikler kesilir ve
sabaha kadar gelmezdi,
mum eşliğinde sessiz sinema oynadığımızda hep siz kazanırdınız...
Uzun ince balkonda sandalyeleri sıra sıra koyup,
yıldızları saymaya çalıştığımızda,
dayım bize gülüp sayın bakalım derdi.
ve birde olmazsa olmazımız kabak çekirdeği...


şimdi o ev sessiz...

ikinci katın kapısı güneşten kurumuş,
her yaz olduğu gibi bu yaz da boyanmayı bekliyor...
Duyduk ki ağaçlar büyümüş,
ama gitmeye hiç vakit bulamadık
en çokta bahçede ki yeşil elmaya sevindik,
yine bolca vermiş

...

biliyorum o ev ile ilgili pek çok
anı birikti,
ama uzun yıllar oldu bir daha kapısını açmadık,
açamadık...

ne biz ne de anneannemler...

şimdi sonbaharın yalnızlığını yaşıyor...

acaba alt katın koridorunda ki boy aynası halan duruyor mu
hani her sabah mutlaka boy ölçtüğümüz ve ne zaman uzayacağımız ile ilgili hikayeler uydurduğumuz o ünlü ayna...

sanırım bu yazda gidemeyeceğiz,
anılar ile selam söyle,
ve birde, bahçede ki ortancanın altına bakmayı da unutma...

başka bir hikaye de görüşmek üzere

kucak dolusu sevgiler

Buzu kırmak mı kırmamak mı...

Fırtına da ki gemin buzla kaplandığında
sen çözmek için uğraşman gerektiğini bilirsin
ama fazla çabanın nerede durması gerektiğini bilemezsin
ve
üşenmeden eline koca bir balta aldığında,
kırmanın mı kırmamanın mı daha iyi olacağını düşünüp durursun...

evet belki geç kaldığının farkındasındır,
ama içinde ki duyguya yenik düşemezsin
tıpkı ilişkiler gibi...

belki buzlar yavaş yavaş kırıldığında,
sende savaşmaktan yorulmuşsundur...
haklı ya da haksız olabilirsin
ve buza sorduğunda bilirsin ki sana cevap vermez,

karşısında durur öylece beklersin,
ellerin ile dokunmaya çalıştığında,
buz ellerini hisseder,
ve seni dinler,
bilir ki ellerin sicacıktır,
ve yitirilmişlerini kazanmak istersin

buz azıcıkda olsa eridiğinde
gözlerin parıldar,
ve aklına biriktirdiğin anılar gelir.

ve belki de kırmaktan vazgeçersin,
buzu öylece orada bırakırsın...