Kuşlar şehri terk ettiğinde,
 
güneş bulutların ardına saklandı,
 
Ağaçlar yapraklarına veda ettiğinde,
 
rüzgar çeşitlendi,
 
bazen lodos oldu, bazen karayel,
 
bulutlar ağladığında,
 
yağmur, şemsiyemi neşelendirdi.

Umut kapımı çaldığında,

sessizlik içeri buyur etti,

yazıya nasıl devam edeceğini bilemeyen ben,

daha fazla yazamadım,

yazsam da ne yazacağımı bilemedim,

istedim ki yazı iyi bitsin,

ama çıkan kelimeler hep hüzünlü,

acaba sonbahardan mı,

belki de...

bir yudum kahvemden içtim,

belki yazı farklı yöne gider diye ama 

tık yok,

tık eden sadece, kalorifer borularının sesi...

sanırım dışarıda hava çok soğuk...

en iyisi burda bitsin bu yazı,

biliyor musun

bir resim gibidir hikaye yazmak,

hiç bir zaman bitmez,

ya da,

tam bittiğini düşündüğünde tekrar düzeltmek istersin...

bu kış çok kar yağar mı...

bilmem belki....