Küçük Hikayeler

Aaaaaa.....

Bunca zamandır sessiz kalmamın sebebini dostlarım bilirler...

Telefonla arayan ve elektronik posta atan herkese çok ama çok teşekkür ederim....

Hiç planımızda yoktu ev değiştirmek.  10 gün önce  öylesine bakalım dediğimiz evi, akşamına kontratını imzaladık, boyattık ve bir sonra ki cumartesi taşındık.

Taşınmak kadar zor bir iş yok sanırım, özellikle su, elektrik, doğalgaz , telefon, adsl ve daha bir sürü şeyin nakil, kapama ve yenileme işlemleri epey bir vakit kaybı, keşke tüm bunları tek bir telefonla çözebilsek...

Yerleştirilmesi en zor mutfak, en kolay giysi dolabı, bana göre...

Halan sabahları kalkınca eski evimin düzenini arıyorum...

İlk gün ev savaş alanı gibiydi, her yerde kutular vardı, hatta kendilerini tanıtmak için gelen Muhtar adayları bile önce şaşırıyorlar, sonra benim yeni taşındık dememle rahatlıyorlardı;  açıklama yapmasak herhalde bizi kutu canavarı bir aile olarak göreceklerdi...

Yaklaşık 2 hafta önce bir arkadaşım, ADOG yürüyüş ve doğa grubunun "Otistik ve Engelli Çocuklar"  yararına düzenleyeceği fotoğraf sergisi için benden de 2 fotoğraf göndermemi istemişti. Fotoğrafların satışından elde edilen gelir tamamen çocuklara kalacaktı. Bundan daha güzel bir proje olamazdı.

Açıkçası fotoğraflarımın seçileceğinden pek emin değildim, ama yine de çocuklar için küçücükte olsa bir şeyler yapma fikri beni çok heyecanlandırmıştı ve dün telefonla beni arayıp sergiye davet ettiklerinde fotoğraflarımın sergide yer alacağını öğrendim. Eğer vaktiniz olursa Çankaya Çağdaş Sanatlar Kültür Merkezi'nde C Galerisinde gezebilirsiniz...

kucak dolusu sevgiler

Deli kızın baharı...

Sıkıcı bir günden sonra
tamam diyorum bu sefer valizi toplayıp, arabaya atladığım gibi Ege de bir dağ
köyüne yerleşeceğim...

Orada bir taş ev alıp, yazılar yazıp, fotoğraflar çekip, hikaye taslakları
çizeceğim... sonra ne oluyor biliyor musunuz, sabah kalkıyorum perdeyi aralıyorum
ve gene buradayım...

O taş ev ile ilgili hayal kuruyorum; tek katlı olsa, üst kata bir kaç merdivenle çıkılsa, kocaman bir mutfağı olsa, mutfaktan bahçeye bir kapı açılsa ve minik bir sebze bahçem olsa...varsın
biberlerde acı olsun, domatesler kızarmasın, dut ağacı da dallarını yere bıraksa,
incirde ağustos ortasında olsa...
Elma ağacının dalları yan komşunun bahçesine sarksa ve yaz sonunda reçeller
yapsam, dostlarımı güzel sofralarda ağırlasam...Dedemin pikabında plaklar çalsa,
eski Ses dergilerine baksak...

sevdiklerim beni hiç ama hiç bırakmasa....

eskiden de böylemiydi hayat ya da ben çocuktum da görmüyor muydum sıkıcılığını...

ama sanki şimdi hep bir şeyler eksik...
Hayat toplamış, şehir çıkarmış, hesap bakiyemizde eksi kalmış....

Ne güzelmiş çocukluk yıllarım...

Her yaz koca ev, baştan aşağı temizlenir, sonra akşam üstüne doğru yorgunluk çayı
demlenir, arkadaşlarımız gelir ve onlarla sohbete dalardık...

sabahın erken saatinde dedem bahçeyi sulardı, akşama doğru sulama ise bize
kalırdı...ilerleyen günlerde, en çok meyva veren ağacı keşfe çıkardık,köşede ki
şeftali ağacının kenarında oturur denizi seyrederdim, orası benim yerimdi...İncir
ağacının altında öğlenleri oturur, tavla oynardık, hepte yenilirdim ve hamağı da asla paylaşamazdık...gerçi bir gün 3 kişi binmeyi denemiş ve kırmıştık.

denize her gidişimizde, incir ağacının yanında ki, elma ağacının dallarına uzanır,
8-10 elma koparırdık sonra da o elmaları köşede ki Ayşe Hanımların çeşmesinde
yıkardık...En sevdiğimiz Uludağ gazozuydu ve dedem kasa kasa taşırdı...

Deniz sonrası, ev yapımı kurabiyelerin kokusunu bahçe kapısından alırdık...Anneannem, bizler için bahçenin içinde tamda vişne ağacının altına bir
duş yaptırmıştı...Dedem, O vişne ağacına kıyamadığı için, odunluğun içinden
geçirmişti...

Orta katın balkonunu saran mis gibi gül kokusunda öğleden sonra ya okey oynar ya
da kitap okurduk...Sanırım o yüzden büyüdükçe okeyi hiç sevemedik, ama kırmızı
gülden de vazgeçemedik, o gül ağacının yeri ayrıdır bizim için:)

Birde turuncu renkli bir kayığımız vardı, gerçi çok az bindik, ama zevkliydi...

O ev halan duruyor, ama ne biz gidiyoruz ne de anneannemler, o evi çok ama çok
özlüyorum...En çokta o evde geçirilen bayramları...


Anılar doldu taştı yine, o yüzden şöyle düşünüyorum, insanın çocukluk yılları çok
önemli, ne kadar mutlu büyürse, hayata bakışı hep daha farklı oluyor....

o yüzden çocuklarınızı mutlaka toprakla, ağaçlarla buluşturun, bırakın dalından
meyvaları kendi koparsın, hayatta birden çok ağacı olsun, domatesleri koklayıp
toplasın, bahçe sulasın, denizi seyretsin...

kendilerini bulmalarına izin verir...


ve tüm bu sıkıntıların arasında iki gün önce gelen bir e-mailde, ODTU'de 1 yıl sürecek bir fotoğraf projesine katılmamı istiyorlardı, neden olmasındı :)

keyifli haftasonları

kucak dolusu sevgiler
....

Hızlı Bahar...

Kış hiç olmadı ki,




KAr yolları kapamadı ki,
kazak bile giyemedik doğru düzgün




şöylesine ıslattı yağmur,
camlara bile vurmadı,
şimşekler çakmadı,
ama birden bahar geldi,
serçeler her yerdeler,

güvercinler balkonda,
tohumlar açmak üzere,
kısacası doğa uyanıyor
ama ben yine de kara doyamadığım için
kar fotoğrafları ile başlıyorum haftaya...

güzel bir hafta diliyorum

kucak dolusu sevgiler...

Los Angeles dedikleri...

Oscar Ödülleri dağıtıldı, ama sanırım en çokta The Reader rolünde Kate Winslet'in ödülü almasına sevindim, zira cidden iyi oynamıştı bana göre, hem favorimdi kendisi:)




Haftasonu sınavlarım vardı, onca yıldan sonra öğrenci olmak ve yine sabr ile ders dinlemek, çalışmak ödev yetiştirmek ve tüm bunları iş hayatının ortasında bir yerlere sığdırmak cidden çok zormuş, çalışıp master yapanlara hayretle bakıyorum, kısacası bu sene iş, ders ve ev arasında geçecek sanırım :)








Temmuz sonuna kadar 8 dersi vermem gerekiyor, ve sanırım 1 dersten kaldım, ama olsun 2 ay sonra tekrar gireceğim, herşeye rağmen ODTU'de olmak yine çok güzel...

sadece o eski öğrencilik yılarında ki tat yok ama olsun, ÇATI harika olmuş, eğer yolunuz ODTU'ye düşerse mutlaka uğrayın, özellikle pastaları enfes...:)




Oscar ödülleri demişken Los Angeles fotoğraflarımı aslında geçen Pazartesi yayınlayacaktım, ama ödevdi, dersti derken gecikmelide olsa yayınlamak isterim...

Los Angeles'ı ben sevemedim, çok büyük, ama insanı bir şekilde bağımlı hale getiriyor ki, sanırım gizli bir büyüsü var, zira dünya film endüstrisinin kalbi hatta beyni orada atıyor...

Otobanlar, yollar  kısacası elinizde ki harita pek bir işe yaramıyor, gitmeden önce Los Angeles dersinize/konusuna iyi çalışmanız gerekir...hatta kuzey, güney, doğu ve batı kavramlarını cok iyi bilmeniz gerekir.





Zeynep'in Los Angeles listesi,

Hollywood,

Sunset Blv,

Beverly Hills,

Sokak gösterileri,

ve detaylar...




Kodak Theathre

Oscar,




Mullholland Drive,

Walt Disney concert Hall,(mimarı gerçekten çok mütevazi ve büyük bir mimarmış, öylesine bir bina yapıp adını küçücük bir yere yazması )

Mart geldi, hava halan çok soğuk ama yine elbise zamanı,
dün gece arkadaşım Jack'di, sınav sonrası iyi geldi,

Pazartesi sabahı nasıl olacağımı bilmiyorum,
sabahtan toplantımda var,
oysa haftasonu hiç dinlenemedim...

güzel bir bahar olsun,
pencerenizden serçeler eksilmesin,
hayat sizi bir buluttan alıp diğer buluta götürsün,
güldürsün sizi,
yeni tatlar deneyin,
ve en önemlisi sevdiklerinizi ihmal etmeyin,

iyi haftalar