Bu aralar hiç fotoğraf çekemiyorum, zaten makinemde gitti...
O yüzden bolca eski fotoğraflarıma bakıyorum, bazen gülüyorum bazen umudumu yitiriyorum ama sonra diyorum ki,
İnsan umudunu kaybettiğinde, kendini çaresiz hissedermiş, kafası karışırmış, sağlıklı düşünemezmiş ve bulunduğu mekandan uzaklaşmak istermiş.Hatta hıçkırıklara boğularak ağlayanlar da varmış, ama en tehlikeli olanı kendi kabuklarını çekilenlermiş; onlar kendi duvarlarını örerlermiş falanda filanmış...
İşte 2 yıl önce Kastamonu sokaklarında gezinirken, çatıya koyulmuş hatta belki de unutulmuş bu saksıları gördüğümde bu fotoğrafın adını umudun fotoğrafı koymuştum...
Martın ortasında güneş,
çatıda çiçekler
ve umuda uzanan ilkbahar...
Umudunuz hep var olsun...
kucak dolusu sevgiler...
