Hep o incir ağacının arkasına saklanırdım,
oyunun adı saklambaç...
hep ortada ki kalabalığın arasındaydım,
oyunun adı yakantop...
hep oyunda mendilimi kayıp ederdim,
oyunun adı yağ satarım bal satarım...
hep uzaktan seyrederdik,
oyunun adı bilyeler...
hep evin çocuğu olurdum,
oyunun adı evcilik...
ve hep yıllar geçti,
oyunun adı ...
Dün akşam, işten dönerken uzun zamandan sonra çocukları sokak ortasında yakan top oynarken gördüm, yol kenarında durup uzun bir süre onları seyrettim...
Çocuk olmayı özledim...
İşte yine bir haftasonu geldi...
Hayat sanki bu aralar o kadar karmaşık ki, hani belki bu haftasonu içinizde ki çocuğu dinler, serbest bırakırsınız O'nu... ve ne olur, sevdiklerinize sıkıca sarılmayı sakın unutmayın
keyifli haftasonları...
kucak dolusu sevgiler...
Not: Çocukları öyle koşarken gördüğümde şu şarkı aklıma geldi "Those were the days my friend, we thought they'd never end, we'd sing and dance forever lalala lallalaa..."
iyi hafta sonlari komsucugum :)
Posted by: mr.TD | April 18, 2008 at 09:57 PM
Mr.Td, sana da güzel bir hafta diliyorum :)
Posted by: zyn₪p | April 29, 2008 at 05:59 PM
TIK TIK!!!
kimse yok mu:)
Posted by: cailperi | May 01, 2008 at 09:54 AM